Niet beslissen komt uiteindelijk neer op het aanvaarden van de keuzes die anderen of het leven dán maken voor jou. Niet zelden voel je je dan ineens slachtoffer.
Soms kun je oeverloos tobben over iets. Je staat voor een beslissing, wilt iets doen of iets zeggen, maar je wacht nog op het definitieve ‘ja’ gevoel in jezelf. Wat maar niet lijkt te komen…
Je durft of kunt daardoor nog niets besluiten. Zo kom je dus maar niet tot actie en blijf je maar ‘hangen’ op die zogenaamde ´veilige´ plek. Omdat daar nog niets definitiefs lijkt te zijn.
Je kunt nog alle kanten op….denk je.
Maar ondertussen gaat het leven door en beweegt zich voort. Is het niet samen met jou, dan gebeurt het wel om jou heen. Waardoor dingen soms zomaar uit handen genomen worden. Het uiteindelijk toch gebeurt, op een andere manier dan je had gehoopt, simpelweg omdat jij de verantwoording niet hebt genomen voor jezelf.
Dat kan met een aantal factoren te maken hebben. Maar meestal heeft het te maken met de wens ‘neutraal’ te blijven. Je wilt (nog) geen stelling innemen, want in feite, diep van binnen, ben je bang voor het oordeel van de ander(en). Liever blijf je nog even hangen in wat voor jou als ‘neutrale’ en daardoor ‘veilige’ positie voelt.
Maar je kunt jezelf afvragen hoe neutraal en veilig die plek in werkelijkheid is…
Onder de wens onpartijdig te zijn zit het kinderlijke verlangen ‘onschuldig’ te blijven.
Want zodra je een stelling inneemt, tot actie overgaat, zou je het verkeerd kunnen doen.
Iets verkeerds kunnen zeggen.
Kun je daarop afgewezen worden.
Als kind ben je bang voor afwijzing die zou kunnen volgen zodra je iets ‘verkeerd’ doet.
Velen van ons voelen deze angst als volwassene, onbewust, nog steeds.
Als kind is het logisch om bang te zijn voor afwijzing, want je bent volkomen afhankelijk van de zorg van de volwassenen om je heen. Maar opgroeien, volwassen worden, betekent gaan staan voor wie jij bent. Keuzes te maken voor wie jij wilt zijn, hoe jij in het leven wilt staan.
Volwassen worden betekent daar verantwoording voor nemen en dit heeft als onherroepelijk gevolg, dat je fouten zult maken. Dat is een feit. Het leven bestaat nou eenmaal uit vallen en opstaan. De bedoeling is dat je van die ‘fouten’ leert en de inzichten die je eruit haalt, meeneemt als les op je verdere levenspad.
Negeer je de les, dan zal die zich herhalen, net zolang tot je het hebt begrepen…
Wil je persé in onschuld blijven en daarom beslissingen blijven uitstellen, dan neem je je leven als het ware niet ten volle aan en wórdt uiteindelijk de beslissing voor je genomen. Soms door een ander. Soms door het leven zelf, omdat bepaalde mogelijkheden wegvallen. Dan heb je te lang gewacht. Wat dan vaak gebeurt, is dat anderen de schuld krijgen. Want jij was nog bezig met afwegen of je wel…of niet… maar je vergeet te kijken naar je eigen rol. Wat je in feite hebt laten liggen omdat je (nog) niet durfde.
Volwassen zijn betekent verantwoording nemen. Voor jezelf.
Voor wat jij wilt. Hoe jij in het leven wilt staan.
Het betekent verantwoording laten bij wie het hoort.
Is het van jou? Néém het dan.
Is het van de ander? Láát het daar.
Niet beslissen komt uiteindelijk neer op het aanvaarden van de keuzes die anderen of het leven dán maken voor jou. Niet zelden voel je je dan ineens slachtoffer van het leven of van anderen.
Wil je iets veranderen, dan zul je toch echt de regie moeten nemen. Beslissingen durven nemen en de consequenties daarvan dragen. Want gevolgen zijn er altijd. Óók als je geen besluit durf te nemen…
Betere keuzes beginnen altijd bij jezelf.
