Onze tijd en energie zijn beperkt. Ze raken namelijk een keer op.
Toch ben jij vermoedelijk nog steeds vaker bezig de behoeftes van de ander te vervullen
dan die van jezelf…

Ondertussen voel je je ongezien, onvoldoende gewaardeerd, niet gehoord.
Wacht je nog steeds af totdat de ander ziet wat jij nodig hebt en jou daarin ondersteunt.
Wat meestal niet gebeurt. Omdat je onduidelijk bent in wat jij nodig hebt én omdat wat voor jou logisch is; het sensen hoe de ander zich voelt en wat er nodig is, voor de ander onbekend is.
Want 20% van de mensen is hoog sensitief, 80% dus niet…

Bovendien straal je waarschijnlijk uit ‘dat je het zelf wel kunt’ (daar zijn sensitieve vrouwen namelijk heel goed in) en ‘verzuip’ je bijna nog liever in alles, dan dat je om hulp vraagt….

Ondertussen blijf je in de verwachting dat de ander aanvoelt wat je nodig hebt en vraag je jezelf soms verdrietig af; ‘ben ik het dan niet waard?’… Maar ondertussen blijf je nog steeds trouw zorgen voor je omgeving.  Redenen om dit te blijven doen zijn divers.

-Vaak ervaar je flinke onrust wanneer het maar even minder goed gaat met de ander.
-Je bent snel bang iemand teleur te stellen.
-Schuldgevoel als je de problemen niet hebt kunnen wegnemen, maakt dat je je best blijft doen.
-Je hebt behoefte aan overzicht en als er té veel mensen in je omgeving zijn waar het minder goed mee gaat, kan dat zoveel verwarring in jou geven, dat je het niet meer kunt overzien.
-De angst ‘iets niet goed te doen’ is altijd in alle hevigheid aanwezig.  Waardoor je neigt naar perfectionisme. Je mist de grens van ‘goed genoeg’.
-Je bent daardoor bezig om in het overdrevene te bewijzen dat je een goede moeder/partner/dochter bent. Gaat daarmee regelmatig over eigen grenzen.
-Bezorgdheid dat het niet goed gaat met de ander (dit ontstaat in je jeugd; doordat je te veel verantwoording hebt gevoeld voor een volwassene; bijna altijd is dit een van je ouders)
-Omdat je je zo vaak ‘anders’ heb gevoeld, sluimert het gevoel van eenzaamheid altijd op de achtergrond en is dit snel geraakt. Daardoor hunker je naar verbinding en ben jij meestal degene die uitreikt naar de ander.
-Een gevoel van ‘schaamte’ om dit ‘anders zijn’ zit diep, wat een hoop onzekerheid brengt.
-Dit alles heeft weer tot gevolg dat je erg gevoelig bent voor afwijzing. Wat voor de ander helemaal niet als een afwijzing voelt, komt bij jou enorm hard binnen.
-Omdat je zo angstig bent voor afwijzing kun je slecht omgaan met boosheid en teleurstelling  van anderen.

Allemaal redenen die hebben gemaakt dat jouw antennes naar buiten staan gericht en er een vicieuze cirkel ontstaat.
Want wanneer je de ander altijd voor laat gaan op jezelf,
creëer je een omgeving waarin dit normaal lijkt.

Vraag jezelf eens af in hoe verre jij jezelf ziet, als je jouw verlangen keer op keer opzij zet.
Grenzen niet aangeeft. Wensen van de ander altijd voor die van jou laat gaan.
Dus wil je hier iets in veranderen; begin dan bij jezelf.

Ga weer voelen wat jij van het leven verlangt. Zeg vaker ‘nee’ tegen de ander wanneer je voelt dat je geen zin hebt. Zorg voor voldoende oplaadmomenten in je leven. Ga werkelijk zien wat jij nodig hebt. Creëer daar ruimte voor. Dát is de regie nemen over je leven.

Onze tijd en onze energie zijn beperkt. Het raakt op….
Je dénkt vaak dat het wel meevalt en als je moe bent spreek je jezelf vaak toe om ‘nog even door te gaan’. Maar het is niet voor niets dat onder sensitieve mensen vaak burn-out voorkomt.
Depressieve gevoelens.

Daarbij en laat dit even heel goed tot je doordringen;
je ontneemt de ander de kans om goed voor zichzelf te leren zorgen.
Je leert je omgeving te vertrouwen op jou, in plaats van dat ze op zichzelf leren te vertrouwen…..
Maakt jezelf ‘onmisbaar’. Klinkt misschien wel leuk, maar dat is het niet.
Niet voor jezelf, want je stevent af op depressieve gevoelens of een burn-out.
Niet voor de ander, want die verleert zelfredzaam te zijn.

Als de ander zichzelf dan niet (meer) weet te redden en jij bent op een punt belandt dat je totaal leeg, moe en uitgeput bent; wie gaat het dan doen?

Bovendien raken verwachtingen over en weer volledig uit balans. De ander gaat het als normaal beschouwen dat jij de verantwoording voor van alles neemt, maar zodra je dit doet op een manier die je niet in dank afgenomen wordt, is de kans groot op onenigheid. En al heel snel als een vervelende bemoeienis gezien. Terwijl jij, inmiddels uitgeput, blijdschap en dankbaarheid verwacht voor alles wat je doet…

Stop dus met jezelf zo groots en belangrijk te maken. Nergens voor nodig.
De ander kan het zelf. Mits jij ze daar de ruimte voor geeft.

Alleen JIJ bepaalt;
en NU is het genoeg geweest.

Neem de verantwoording voor wie jij bent en voor wat jij nodig hebt.
Niet alleen nodig om ‘overeind’ te blijven in deze hectische wereld, maar vooral ook om vreugde te kunnen ervaren.
Je energie aan te vullen. Blij en dankbaar in het leven te staan.

Maak betere keuzes ♥