Pijn, verdriet, teleurstelling, machteloosheid, angst: ze horen bij het leven en toch is meestal je 1e neiging het gevoel zo snel mogelijk te laten ‘verdwijnen’, je er van af te wenden. Te zien als een probleem waar zo snél mogelijk iets aan moet worden gedaan. Alsof alle bijbehorende emoties er niet mogen zijn; er niet toe doen.
Actie in plaats van voelen hoe het komt dat je zo geraakt bent.
DOEN in plaats van TE ZIJN met alles wat erbij hoort.
Zoek je voor ‘actie’ synoniemen op, dan vind je onder andere daad, strijd, optreden: allemaal handelingen naar buiten gericht. Terwijl het op die momenten zo waardevol is om juist naar binnen te gaan. Stil te staan bij alle sensaties die je voelt, onderzoeken wát er nu precies in jou geraakt wordt. Dit zelfonderzoek is een heel waardevol proces waarbij je stapje voor stapje weggestopte emoties als het ware ontmanteld, omdat je ze erkenning én ruimte geeft.
Blijf je ze wegstoppen door net te doen of ze er niet zijn, door snél een oplossing te zoeken óf door ze te dempen (daar zijn veel manieren voor), dan zijn ze niet weg. Dit is helaas wel vaak de aanname, maar je geeft ze juist precies dié voeding die ze nodig hebben om later, meestal op een ongepast moment, alsnog met volle kracht toe te slaan.
Realiseer je bovendien dat een ander op hetzelfde ‘probleem’ wel eens heel anders kan reageren.
Dus jouw houding tegenover de gebeurtenis is het belangrijkste, niet het gebeuren zelf.
Het is daarom van belang je gevoel te observeren in plaats van direct te reageren.
Het is best lastig om te kunnen zijn met die gevoelens, omdat er waarschijnlijk iets diepers, iets ouders is geraakt. Omdat je het toén ook moeilijk kon toelaten en er iets aan ‘gedaan’ hebt, ontstaat er een stapeling waardoor dat toelaten élke keer lastiger wordt.
Durf het eens te laten zijn zónder direct een uitweg te willen bedenken.
Kun je er mee zijn dat die er misschien niet is, of dat het niet aan jóu is?!
Het lijkt misschien alsof direct een oplossing bedenken het beste is, maar dan ontken je een stuk van ‘het leven’. Bovendien maakt het op den duur zwakker. Want door het er wél te laten zijn, merk je uiteindelijk dat je er niet direct aan onderdoor gaat, maar misschien zelfs sterker maakt….
