Ben jij een ‘voeler’ of een ‘denker’? Aangezien je mijn schrijfsels leest, vermoed ik dat je hoogst waarschijnlijk een ‘voeler’ bent. Want één van de eigenschappen van hoog sensitiviteit is voelend waarnemen. Je voelt bijvoorbeeld haarscherp de sfeer aan als je ergens binnenkomt, wanneer er iets niet klopt of mensen de waarheid niet vertellen.
Dit vermogen kan zelfs zó sterk zijn dat je aanvoelt wanneer iemand zichzelf iets probeert wijs te maken en vanuit die ‘kramp’ reageert, terwijl zich diep van binnen iets heel anders roert. Vaak kan of durft diegene dat (nog) niet aan te kijken, maar jij weet door een bepaalde onrust in jezelf dat er iets niet klopt.
Met dit aanvoelend vermogen word je geboren, dus als kind voelde je ook al heel snel wanneer er iets niet klopte. Toch zag je dat de volwassenen om je heen dat schijnbaar niet opmerkten, waardoor jij enórm aan jezelf ging twijfelen: klópte je gevoel wel of was je ‘gek’?! Dat laatste dacht ik als kind over mezelf, waardoor ik steeds vaker zweeg, bang dat dit ‘ontdekt’ zou worden.
Het gevolg was dat ik in overmatig denken schoot om te kunnen begrijpen wát ik nu precies voelde en waaróm de ander(en) duidelijk niet. Het gevoel dat ik ‘anders’ was kreeg de boventoon en dat was beangstigend, dus probeerde ik mezelf zoveel mogelijk aan te passen door wat ik aanvoelde weg te duwen en alles heel rationeel te verklaren. Maar hoe meer ik dit deed, des te verwarrender het werd. Ondertussen hield ik mezelf zo stil en ‘klein’ mogelijk om maar niets van deze strijd te laten merken.
Hoe verwarrend, lastig en vooral eenzaam voelde dat…
Het gevolg was ook nog eens dat er van alles op me geprojecteerd werd. Ik zou overgevoelig en lastig zijn, omdat het me soms te veel werd en ik tóch iets zei of een kritische vraag stelde. Het etiket ‘arrogant’ is zelfs wel eens op me geplakt, terwijl ik me juist heel ongemakkelijk voelde en alles behalve dat was. Dat wakkerde m’n onzekerheid alleen nog maar meer aan.
Ik zie het nu terug in m’n praktijk: de worsteling met het aanvoelen, de aanname dat alles rationeel verklaard moet worden en wanneer dit niet lukt, negeren van hetgeen gevoeld wordt. De gevolgen zijn vaak enorm… van onzekerheid tot een zódanig aanpassingsgedrag dat je uiteindelijk niet eens meer kunt voelen wat je zélf wilt of nodig hebt, tot aan paniek- en angstaanvallen.
De oplossing zit in, hoe gek dat ook klinkt, weer te gaan VOELEN.
Door te luisteren naar je gevoel in plaats van die kritische stemmen (in jezelf én om jou heen) de boventoon te laten voeren.
Herken je dit, dan heb je waarschijnlijk ook al ervaren hoe lastig het is om dit in je eentje te doen, omdat je al flink geconditioneerd bent in ‘denken’ in plaats van te durven ‘voelen’. Kun je hier wel wat hulp bij gebruiken, plan dan een kennismakingsafspraak, zodat jij kunt aanvoelen of ik diegene ben die jou zou kunnen helpen.
