“Zullen we nu maar weer normaal doen?!” schreef ik 1 januari op social media. Er kwamen veel reacties op. Schijnbaar lopen we nog steeds in een gareel van verwachtingen, die in feite minder goed bij ons blijken te passen. De ‘feestdagen’ zijn hiervan een goed voorbeeld.
De verwachtingen rond Kerst zijn voor velen hoog gespannen: het ‘moet’ gezellig en harmonieus zijn, het huis mooi versierd, het eten lekker, véél en liefst bijzonder. Voeg daar feestelijke kleding aan toe en voilà: de ingrediënten voor een ‘geslaagde’ Kerst. Vroeger voelde ik daar al véél weerstand tegen, tegenwoordig breng ik deze dagen door zoals het op dát moment goed voelt.
Gezellig en harmonieus is het vaak nauwelijks tijdens dit soort familiebijeenkomsten.
Het lijkt wel alsof dit samenzijn de unieke kans biedt om oude patronen uit te leven.
Misschien wel juist door de hoge verwachtingen.
Samen koken en eten kun je bovendien elke dag van het jaar, samen met de mensen waar je op dát moment behoefte aan hebt en dan loop je ook nog eens de hectiek in de supermarkten mis.
Mijn huis ís gezellig, heel het jaar door. Ok, wat extra lichtjes zijn leuk, maar daar hoeft het niet speciaal Kerst voor te zijn.
Geniet jij wél van al deze dingen? Blijven doen!
Voel jij dezelfde weerstand? Tijd om het op je eigen manier te doen!
Ik herinner me een Kerst, vlak na m’n scheiding, die voor mij nog steeds als een warme Kerstdag voelt. Samen met m’n kinderen heerlijk op de bank in pyjama, mooie films gekeken die je in die tijd nog huurde in de videotheek en als ‘menu’ mocht een ieder zeggen wat hij of zij graag wilde eten, dus het werd inderdaad een allegaartje, maar we hebben met smaak gegeten.
Oh ja, mét een kerstboom, dat dan weer wel.
Het gebeurt natuurlijk niet alleen met feestdagen dat we graag willen voldoen aan verwachtingen.
Als mens is het waardevol om verbinding te voelen met anderen, we willen ‘erbij horen’ dus doen we mee in ‘zoals het hoort’.
Als kind voelt het veilig om je op die manier te verbinden en op die leeftijd heb je dat ook nodig, maar wanneer je volwassen bent is het de bedoeling dat je gaat uitzoeken wat wérkelijk bij jou past.
Jung noemt dat zo mooi ‘individuatie’; het groeiproces waarbij het bewustzijn zich onderscheidt van andere personen, waardoor je jouw eigen uniekheid ontdekt.
Individuatie is effectief tegen wanhoop, depressie, angststoornissen of bepaalde vormen van verslaving. Want hoewel deze ook andere oorzaken kunnen hebben, is de meest voorkomende aanleiding een ‘aangepast’ leven. Een gevoel dat je stagneert omdat er zoveel van je verwacht wordt; vanuit de buitenwereld maar óók vanuit jezelf omdat je inmiddels door de waan van de dag gewend bent je aan te passen, zonder verder nog te voelen of dit inderdaad is waar JIJ behoefte aan hebt. Individuatie dwingt je uit deze sleur en zet je vervolgens op een levenspad dat zinvol voelt.
Het is jouw taak in het leven om uit te zoeken wie jij bent. Welke normen en waarden écht bij jou horen.
Wat jouw talenten zijn en die ook daadwerkelijk te leven.
Helaas hoor ik vaak op de vraag: ‘wat zou jij graag willen?’, het antwoord: ‘ik heb werkelijk geen idee…’.
‘Zijn wie je bent, dát is geluk’ Erasmus.
