Het wordt je vaak verteld: ‘denk positief’, ‘tel je zegeningen’, ‘het is nu toch wel eens klaar?!’, ‘rug recht hoor!’, of ‘gelukkig ben jij zo sterk!’.
Ook zo’n bizarre: ‘echte mannen huilen niet’ (inmiddels ‘echte vrouwen’ ook niet meer).
Ondertussen ben je gaan geloven dat het zo werkt en bedenk je allerlei strategieën om met pijn, verdriet, teleurstelling om te kunnen gaan. Waarbij de meest gebruikte tactiek is: zoveel mogelijk negeren en wegduwen. Meestal door afleiding te zoeken.
Hoewel deze aanpak op dát moment verzachtend lijkt te zijn, is het op den duur schadelijk.
Volgens een wet die de oude Grieken al hadden ontdekt (met de mooie naam Enantiodromia), zal een kracht die het hoogtepunt heeft bereikt in het tegendeel veranderen.
Met andere woorden: in de kern van het ‘gif’ ligt de remedie.
Want door de weg te vinden naar het centrum van je pijn transformeert het, waardoor je het uiteindelijk kunt loslaten.
Maar dat vraagt er wel om álles toe te laten wat erbij hoort.
Wanneer je dat niet doet en je emoties probeert te negeren, het keer op keer terug duwt, sluit je de pijn als het ware op in je systeem, waar het zich vastzet.
Zo zal het uiteindelijk een etterende bron worden die zich keer op keer zal roeren zodra er ook maar iéts van emotie in de buurt komt. Steeds duidelijker, steeds scherper, op den duur knetterhard.
Net zolang tot je het niet langer kunt negeren.
Dit kost óngelooflijk veel energie…
En op den duur kan het zelfs leiden tot allerlei mentale en zelfs lichamelijke klachten.
Waarom zijn we toch zo bang voor emoties…?
Waarschijnlijk omdat ze je zo enorm kunnen overvallen.
Je er op dát moment weinig invloed op lijkt te hebben.
Ze zich meestal op de meest ongelegen momenten aandienen.
Ergens in je achterhoofd de angst speelt wat je omgeving ervan vindt?! Want heel eerlijk: iedereen zégt vaak wel dat je je emoties mag laten zien, maar niemand geeft het goede voorbeeld…
Toch bevatten emoties héle belangrijke boodschappen, die steeds hardnekkiger worden als je ze negeert. De uitdaging is álles omhoog te laten komen en te doorvoelen, zónder oordeel.
Vooral dat laatste is lastig, want de hardnekkigste overtuigingen nemen op die momenten bezit van je en daarbij ben je zélf je allergrootste criticus.
`Pas na het verteren van het ‘gif’ komt de bevrijding´ las ik laatst in een boek.
Práchtige metafoor en zó waar…
