Het voelt lastig wanneer het met iemand om wie je geeft, niet of minder goed gaat.
Vaak meen je te zien wat nodig is, waar de ‘oplossing’ ligt. Dan kun je het niét laten om in actie te komen, in plaats van af te wachten hoe diegene het zélf oplost.
Maar hoe meen jij zo zeker te weten dat jouw oplossing werkelijk beter is?
Wat is het in jóu dat je het ongemak van die ander niet kunt verdragen?!
Dat heeft te maken met de onrust in jezelf;
JIJ voelt onrust wanneer het minder goed gaat met degene van wie je houdt.
JIJ voelt je ongelukkig als je ziet hoe die ander ergens mee worstelt.
Het heeft ook vaak te maken met een stukje controle, want als jij niet weet hoe die ander gaat reageren, kan jullie relatie veranderen. Dat zou weer impact kunnen hebben op jouw leven.
Dus om dát gevoel in jezelf (zo goed mogelijk) weg te nemen, neem je verantwoording voor iets dat in feite niet bij jou hoort.
Is dit wel reëel…. en vooral: is het wel terecht!
De meest waardevolle leringen zitten júist in moeilijke periodes.
Want wanneer het leven kabbelend voorbij trekt, ga je daar heerlijk in mee. Terecht, want het is vaak al uitdagend genoeg.
Soms leer je in kabbelende periodes ook iets, maar juist door de grótere worstelingen te doorstaan doe je de meeste wijsheid op.
Dus wat zou maken dat jij dat die ander ontneemt?!
In plaats van de ander de ruimte te gunnen om het zélf op te lossen.
Af en toe ergens teleurgesteld, ontevreden of ongelukkig over zijn, hoort bij het leven.
Het daagt namelijk uit, vráágt om in beweging te komen, uit je comfortzone te komen.
Niemand kan het geheim van het leven doorgronden. De reden waarom we ‘hier’ zijn is prachtig om over te filosoferen, maar je zult er nooit een volledig antwoord op krijgen. Misschien overkomen ons vervelende dingen omdát we er waardevolle lessen uithalen. Mits we die uitdaging aangaan….
Dus wat zou maken dat jij het oplost voor een ander? Heb je daar het recht wel toe?!
Systemisch gezien ga jij bóven die ander staan in plaats van ernaast. Zeg je in feite: ‘laat maar, dit kun jij niet!’. Of: ‘ik kan dit beter dan jij, doe jij maar een stapje achteruit’.
Het is onbedoeld kleinerend.
Lastig he…ik weet het.
Maar inmiddels weet ik ook hoeveel sterker je ervan kunt worden als je zélf je uitdagingen oplost.
Uiteraard óók hoe fijn het is wanneer iemand je verhaal aanhoort, vragen stelt, misschien soms iets praktisch uit handen neemt.
Met andere woorden: náást je staat.
Zónder oordeel, zónder ongevraagd oplossingen aan te dragen, zónder het onuitgenodigd uit handen te nemen.
‘Is er iets wat ik nu voor je kan doen?’ is een hele mooie vraag die alleen al door te stellen helpend is. Vooral wanneer de vrijheid er is om te kunnen antwoorden met: ‘nee dank je, maar lief dat je het vraagt’.
Is dit herkenbaar voor jou, maak dan een afspraak.
Want verantwoordelijkheid kunnen laten bij wie het hoort, geeft zóveel meer ruimte aan jezelf én aan de ander.
