Hoe vaak voel jij positieve energie door je heengaan? Verschijnt er vanzelfsprekend een glimlach op je gezicht en voel je in elke cel van je lichaam: ‘hier wil ik méér van!’?
En… hoe vaak doe je het tegenovergestelde? Je hebt er weinig zin in, het ‘vreet’ energie, maar ja, ‘het hoort er nou eenmaal bij’.
Natuurlijk horen minder leuke dingen ook bij het leven, alleen zie ik dat de energie ‘vreters’ te vaak als ‘normaal’ geaccepteerd worden. Waardoor er voor de energie ‘gevers’ té weinig ruimte en tijd overblijft. Met als gevolg een ‘kort lontje’, vermoeidheid, snel emotioneel geraakt, irritatie, soms zelfs een burn-out.
“Een vermoeid lichaam verkwikt door rust.
Een vermoeide geest verfrist door plezier”.
Thomas van Aquino
Ik neem je even mee terug in de tijd…
Als tiener wilde ik héél graag piano leren spelen.
Mijn moeder kon dat prachtig en ik luisterde dan ademloos. Die piano stond bij mijn oma, want in ons huis stond al een orgel.
Muziek was belangrijk in ons gezin en de keus voor een orgel, wat iets makkelijker te bespelen is dan een piano, was logisch.
Maar ik had er niets mee…
Nu kon ik moeilijk iedere week naar m’n oma gaan want ze woonde niet in hetzelfde dorp. M’n vader beloofde, dat wanneer ik serieus orgellessen zou nemen en na een tijd alsnóg piano leuker vond, er dan een piano zou komen. Maar ik had niets met orgelmuziek, dus oefenen deed ik nauwelijks. Nu was m’n leraar gelukkig erg goedgelovig. Elke week vroeg hij; ‘wat moest je deze week ook alweer oefenen?’ en dan wees ik hetzelfde stuk aan. Soms keek hij me verbaasd aan maar zei verder niets. Mijn ouders (die ik de kamer uitstuurde omdat ik het lastig vond als ze op m’n vingers keken) zaten dan boven met een kop koffie en hoorden wekenlang achter elkaar hetzelfde stuk.
Tót die keer dat ik m’n moeder op de piano het ‘Duet uit de parelvissers’ hoorde spelen. Prachtig…! De eerstvolgende les haalde ik dat muziekstuk tevoorschijn en zei; ‘deze wil ik leren!’ De arme man keek me aan, schudde met zijn hoofd en zei dat dit véél te hoog gegrepen was! Maar ik hield vol… want ik vond het zó ontzettend mooi!! M’n hart was geraakt, dat voelde ik in elke vezel, dus dit wilde ik leren! De beste man herschreef het stuk voor orgel, maar…, waarschuwde hij nogmaals, dit was véél te hoog gegrepen!
Wat hij had onderschat, was dat dit lied me had gegrepen waardoor ik iedere vrije minuut achter het orgel zat. Het klonk niet altijd even zuiver, maar wát goed ging, daar genoot ik van.
Die zaterdagochtend deed ik hem versteld staan. En m’n ouders ook… die zich toen pas goed realiseerden dat het orgel totaal mijn interesse niet had maar ook nog láng niet overtuigd waren dat dit enthousiasme zou blijven als er een piano kwam. En zo eindigden m’n orgel lessen.
Wat ik hier áltijd van heb onthouden, is dat ‘werk’ of ‘studie’ energie kan géven als je er maar plezier in hebt!
Als ik terugrijd van de opleiding die ik nu volg, voel ik datzelfde enthousiasme door me heen stromen. Alles in mij roept: ‘hier wil ik méér van..’. Het maakt me blij!
Zo ervaar ik m’n werk ook. Regelmatig als ik een client uitlaat, doe ik achter de voordeur een vreugdesprongetje om alle waardevolle inzichten die tijdens de sessie omhoog kwamen. M’n werk gééft me energie. Nu weet ik wel dat het leven niet alleen kan bestaan uit energie gevers, maar het zou mooi zijn als de verdeling 60 – 40 was; 60% van alles wat je doet gééft energie en 40% energie ´vreters´. Zo houd je het mooi in balans.
Nu ben ik benieuwd… Sta jíj daar wel eens bij stil of ‘doe je maar’ en overvalt de vermoeidheid je regelmatig?
