Ze weet het zéker. Zorgvuldig heeft ze álles gewikt en gewogen. Goed doorvoeld wat bij haar past én een besluit genomen. Dus in volle overtuiging staat ze daar en vertelt de ander wat ze vindt, wat ze nog wel en vooral… niet meer wil.

De reactie is op z’n zachtst gezegd niet fijn. Boosheid, teleurstelling, verdriet, verwijten… alles wordt over haar heen geknald.

Dit raakt haar diep, ze voelt letterlijk alle emoties van de ander in haar eigen lijf razen en een gevoel van schuld ontneemt haar bijna de adem. Direct wordt ze overvallen door twijfel.

Het krachtige gevoel dat ze zojuist nog had lijkt bijna totaal verschrompeld. Gelukkig ‘bijna’, want wat diep van binnen overeind is gebleven is het zekere gevoel over haar beslissing. Ze voelt dat dit nog steeds het juiste is voor haar. Maar wat het bij de ander teweeg brengt, daar had ze zich niet op voorbereid… Ze heeft haar beslissing overeind weten te houden, maar nu is er dat enorme schuldgevoel. Waarvan ze met haar hoofd wel weet dat het onterecht is, maar de onrust die het veroorzaakt, gaat maar niet weg.

Wanneer ze bij me komt, zit dit gevoel van verantwoordelijkheid nog diep. Tot tranen aan toe.

‘Want het is uiteindelijk allemaal toch mijn fout…’ zegt ze ‘ik heb het veel te ver laten komen’.

Dat laatste klopt, maar wanneer je (hoog) sensitief bent is het een bekende valkuil; je laat anderen vaak ver over je grenzen heengaan. Dat heeft een oorzaak en als je je daarvan bewust bent, kun je daar voortaan veel beter op anticiperen.

Wanneer je hoog sensitief bent, ervaar je namelijk heel vaak de gevoelens en emoties van de ander als die van jezelf. Dit komt omdat je een groter aantal spiegelneuronen hebt. Iedereen heeft ze en je hebt ze ook nodig, want als kind leer je met behulp van deze spiegelneuronen, door je omgeving na te bootsen (te spiegelen).

Zowel fysiek (lopen, fietsen, praten) als emotioneel; door gezichtsuitdrukkingen te spiegelen, leer je emoties van anderen te begrijpen. Handig en ook nodig, alleen heeft onderzoek aangetoond dat hoog sensitieve personen (20% van de bevolking) een groter aantal van deze neuronen hebben.
Dit maakt dat je de emotie van de ander als het ware ‘naar binnen ‘ trekt.

Daardoor is het soms lastig te onderscheiden welke emotie van jou is en welke van de ander.

Dat zorgt voor een enorme onrust, wat maakt dat je meestal een snelle uitweg zoekt om die onrust kwijt te raken. De ‘makkelijkste’ oplossing lijkt dan de verantwoording voor de ander te nemen en te zorgen dat het weer goed gaat met hem of haar. Want dan is die onrust tenminste opgelost…

Maar uiteindelijk breekt dit je op, want op die manier trek je veel te veel verantwoording naar jezelf, wat ongelooflijk veel energie kost. Waardoor er geen ruimte overblijft om verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf; voor jouw behoefte, wensen, doelen.

Vaak vergeet je zelfs, in alle drukte en zorg voor je omgeving, wat je in wezen werkelijk voor jezelf zou willen… Zó vaak heb je je dan inmiddels afgestemd op de ander(en), dat je de verbinding met hetgeen jij nodig hebt en wilt bent kwijt geraakt. Alles loopt door elkaar; wat de ander nodig heeft en wat voor jou het beste zou zijn.

Het is dan een flinke uitdaging om hier onderscheid in te maken. Het verwarrende is dat het antwoord om dit te leren, juist zit in meer voelen. Terwijl je waarschijnlijk aanneemt dat NIET meer voelen beter is, omdat je al zo gevoelig bent.

Maar er is een verschil tussen voelen wat jíj nodig hebt en aanvoelen wat de ander nodig zou kunnen hebben.

Kun je daar hulp bij gebruiken, neem dan contact op.
Betere keuzes beginnen altijd bij bewustwording van je onbewuste patronen, inzicht in hoe je het anders, beter voor jezelf kunt doen en een stuk ondersteuning daarbij helpt je dit sneller te bereiken.
De regie nemen over jezelf begint heel vaak met om hulp durven vragen.